Na Dolnym Śląsku była miejscowość, która z pozoru nie wyróżniała się niczym szczególnym. Budniki, bo tak nazywała się osada, leżała na północnych stokach Kowarskiego Grzbietu na wysokości 900 m.n.p.m. niedaleko Karpacza. Miejscowość położona była tuż przy stromych stokach ocieniających ją od wschodu i południa, co sprawiało, że przez 113 dni w roku do większości zabudowań nie docierały promienie słoneczne.

Mieszkańcy osady byli uwięzieni tam przez całą zimę

Mieszkańcy Budnik co roku 26 listopada organizowali pożegnanie, a 19 marca powitanie słońca. W zimie osadę pokrywał cień. We wspomnieniach ludzi którzy żyli wówczas w miejscowości możemy przeczytać, że zimą panowały tam skrajnie trudne warunki. Poza ciemnością, wioskę pokrywała gruba warstwa śniegu. Mieszkańcy mieli problemy nawet z poruszaniem się między poszczególnymi domami. Osada w zimie była praktycznie odcięta od świata – gdy ktoś zmarł, musiał być pogrzebany w śniegu.

Miejscowość zawsze była niewielka. Najwięcej mieszkańców odnotowano w 1919 roku – Budniki zamieszkiwały wówczas 64 osoby. W 1950 roku w okolicy, podobnie jak w innych miejscach Dolnego Śląska rozpoczęto poszukiwanie uranu. Mieszkańcy zostali wówczas wysiedleni i osada praktycznie przestała istnieć. Funkcjonowało tu wówczas jedynie schronisko turystyczne Budnik.

Niezwykła osada nie została zapomniana

Dziś w miejscu osady pozostały jedynie ruiny. W 2013 rozpoczęto realizację projektu “Szlak Miłośników Budnik” w ramach którego na terenie dawnej miejscowości powstała wiata wypoczynkowa i tablica informacyjna. Oznaczono również miejsca, gdzie niegdyś znajdowały się domy i inne obiekty. Istnieje Również Towarzystwo Dawnej Osady Górskiej Budniki, które co roku organizuje w tym miejscu pamiątkowe powitanie i pożegnanie słońca.